bara....

Núna er ég bara þokkalega ánægð með mig, ég flutti smá fyrirlestur um hvernig ég tókst á við félagsfælnina fyrir aðra félagsfælna sem eru að byrja á eins námskeiði eins og ég fór.  Ég held að ég hafi ekki gert miklar gloríur en reif mig náttúrulega niður á leiðinni heim og held að þau sem voru á þessu námskeiði mæti ekki í næsta tíma.  En ég ætla bara vera ánægð með að hafa gert þetta og hugsa ekki meira um það ( sem er reyndar ekki auðvelt, þar sem ég þarf alltaf að velta mér dáldið upp úr hlutunum), en ég reyni.

Ég er bara í góðu jafnvægi og er dugleg að fara út að labba, þó ég hafi ekki farið í tvo daga, en ég gekk og hljóp í tuttugu mínútur í sjúkraþjálfunninni í dag og púlaði í tækjunum. Ég er ekki frá því að mergrunarplásturinn virki bara, ég fæ færri áköst og langar ekki sífellt í eitthvað sætt. 

Ég sit núna við sjónvarpið og horfi á það með öðru auganu og það er mjög góð dagskrá á stöð  2 en það er líka leikur á stöð 2 sport og auðvitað er horft á leikinn, sem er alltí lagi mín vegna en það var verið að auglýsa að það væri gott að hafa stöð 2 plús en við náum því ekki en þurfum samt að borga það. Mér finnst það asnalegt en einhvern tíman athuguðum við þetta og svarið var að þetta væri bara svona!

Jæja læt þetta duga í bili... knús á línuna

plástrar....

Ég er búin að fá mér Life wave plástrana, sem eru bara tær snilld!  Það eru til margar gerðir, orku, verkja, detox, megrunar og svefnplástrar.  Ég setti á mig verkjaplástur eftir gönguna í gær og svaf með hann og vaknaði verkjalaus í hnénu.  Frábært  Ég fór í sjúkraþjálfun í dag og eins og venjulega fer ég á göngubretti og geng í hálftíma, röska göngu og ég var svo orku mikil að ég gat skokkað í 10 mínútur í viðbót, meira að segja án þess að finna fyrir nokkru í hnéinu.  Ég hef ekki getað gengið nokkuð´, hvað þá hlaupið í langan tíma án þess að finna mikið til, með tilheyrandi geðvonsku.  Mér líður ákaflega vel og vona bara að það haldi áfram. 

Hafið það sem best knús á línuna

Dáldið geðvond...

Ég er smá fúl í dag!  Ég hef verið með eldri barnastarf í kirkjuskólanum en það varð að aflýsa sunnudagaskólanum vegna lélegrar mætingar, það á bara að salta hann og sjá til hvort að hann verði næsta haust,  þetta er frekar stórt samfélag, að mér finnst, allavega það stórt að það ætti að vera hægt að vera með sunnudaga skóla! það þurfa nú ekki að mæta mikið fleiri en 10 börn og hvað er það stórt brot af 700 manns? Mér finnst þetta vera fyrst og fremst leiðinlegt gagnvart prestinum okkar, sem allir tala um að sé svo stórkostlegur en svo mætir enginn í það sem hann býður upp á, hvernig veit fólkið þá að hann er svona stórkostlegur??  EIna fólkið sem maður sér í messu er allt komið á eftirlaunaaldur og fermingarbörn og foreldrar þeirra vegna þess að þau neyðast til þess, sumir foreldrar skutla bara börnunum í messurnar!! 

Ég held að foreldrarnir ættu að hugsa sinn gang í sambandi við fermingar og börnin, af hverju ættu þau að fermast ef það er enginn áhugi á að koma til messu og njóta kyrrðar og guðsorðs? Af hverju er lögð svona mikil áhersla á að þau fermist þegar það þarf að pína þau í messu?  Ætti ekki bara að fresta fermingunni til tvítugs, þá kemur fólk kannski sjálfviljugt en ekki af því að samfélagið segir það að allir eigi að fermast, og fá gjafir og veislu.  Væri bara ekki miklu sniðugra að láta þá fjármuni sem fara í fermingargjafir og veislur inn á bundna bók sem að barnið fengi þegar það færi að kaupa sína fyrstu íbúð eða fara í nám í stað þess að fara í kringluna og eyða því þar?

Þetta er allt á ábyrgð foreldranna bæði það að fara með börnin í sunnudagaskólann og gera barninu ljóst að það sé ekki skyldugt til að fermast bara af því að allir hinir gera það! Af hverju ætti það að fermast þegar það hefur ekki nokkurn áhuga á guði?

En ég þurfti bara aðeins að blása... og ætla að halda áfram að mæta messur með hinu gamla liðinu;)

 

 

jamm.......................sko........uhhh

Þetta var eiginlega það sem mér datt fyrst í hug að segja þegar þær á kvíðamiðstöðinni báðu mig um að halda smá fyrirlestur um mína félagsfælni og hvaða áhrif félagsfælninámskeiðið hafði á mig og mitt líf.  En auðvitað sagði ég já og dauðsé eftir því núna. Ég sé allt svona sem áskorun og vona að kvíðinn sem ég finn sífellt fyrir minnki bara aðeins við þetta.   Ég var í dag að flytja smá fyrirlestur um ekkert eiginlega og hafði ákveðið það að styðjast við fáar glærur með mjög litlum texta og hélt að ég gæti ekkert talað en mér tókst að tala um ekkert í korter, blaðalaust! 

Ég sit alla daga og læri og hlusta á fyrirlesta, sem eru flestir skemmtilegir, núna erum við að vinna verkefni um iðju og tómstundir mjög skemmtilegt og ég er í mjög fínum hóp og tæknin gerir okkur kleyft að halda góðu sambandi, skype og msn er bara dásamlegt ( þó að ég hafi kviðið fyrir í marga daga yfir að fara að nota skype!).

En ég læt þetta duga í bili.... knús á línuna

Notalegt....

Að fá öll börnin sín heim....

Örvar er komin, stelpurnar voru að koma og Einar kemur á eftir, þetta finnst mér gott.  En svo fer ég að heiman um hádegi og kem ekki heim fyrr en um kvöldið er að fara í dekur með mágkonum mínum og dærtrum þeirra í tilefni að ein þeirra varð fimmtug í desember það verður bara gaman, svo ætlum við út að borða á eftir svo að þetta á eftir að verða skemmtilegur dagur.

En ég sinni reyndar einni mikilvægustu manneskjunni í mínu lífi alls ekki nógu vel, henni mömmu og ég er komin með bullandi samviskubit og lofa alltaf bót og betrun.  Ég verð að skipuleggja mig betur einhvern veginn bara.

En ég er í góðum málum að öðru leyti, hafið það sem best, knús á línuna...

Félagsfælnin....

Þegar ég fór á ofþyngdarnámsskeiðið í dag, og var að bölsótast yfir því að ég nennti þessu bara alls ekki, mig langar til að borða allt þetta óholla, og slæma ( góða á bragðið) en komst eiginlega að því að þetta stafar af því að mér leiðist, ég fer ekkert, nema í sjúkraþjálfun ( þó að það sé alltaf gaman að hitta Bylgju og Erlu)  og heim aftur og sit svo alla daga og hlusta á fyrirlestra. 

Ég þarf að hitta fleira fólk, en þá er félagsfælnin komin á það stig að ég fæ mig ekki til að fara , svo hugsa ég alltaf  með mér að ég verði að drífa mig heim því ég þarf að læra. 

Svo ég ákvað að fara á framhaldsnámskeið í félagsfælni ( ekki til að læra að verða félagsfælin) held að ég hafi bara gott af því, að finna einhverjar áskoranir og læra að takast á við þær.  Þó að ég sé í nokkuð góðum málum þannig séð þá finnst mér ég vera að dala mikið í félagslegum samskiptum, orðin hrædd við að hringja í fólk ( dreg það alltaf von úr viti), hrædd við að heimsækja fólk ( þá er ég örugglega að trufla það) þannig að ég þarf spark í afturendann)

En ætli ég fái ekki bráðum sérherbergi á Kvíðamiðstöðinni, því ég er eins og grár köttur þar

Læt þetta duga í bili ( ætli ég verði ekki að reyna að læra eitthvaðum frum og fylgibreytur )

bless

Ákvarðanir....

Ég var að hugsa ( jú,jú það gerist alveg stundum), það er ýmislegt sem maður getur ákveðið, maður getur ákveðið að vera neikvæður, maður getur ákveðið hvort maður ætlar að vera hamingjusamur ( þegar púkinn þegir alla vega).

Þegar ég fer í eitthvað sem mér finnst erfitt og það er allt í lagi með mig andlega, þá ákveð ég yfireitt að þetta sé ekkert mál og verði örugglega skemmtilegt því að ef ég gerði það ekki þá myndi ég líklega ekki fara.  Ég fer örugglega gríðarlega í taugarnar á sumu fólki þegar ég byrja á því að mótmæla þegar það segir: þetta verður svo leiðinlegt eða erfitt, þá segi ég þetta verður örugglega gaman og ekkert mál.  Ég er dáldið dugleg við að koma mér í eitthvað sem reynir á mig, andlega og stundum líkamlega líka og með því er ég að vinna í sjálfri mér, lífið er áskorun sem ég ætla að standast því að lífið er svoooo leiðinlegt ef maður tekur ekki þátt í því.

Þetta er ekki mín uppgötvun, nei aldeilis ekki, stelpan sem ég heyrði í fyrir norðan,, Embla, sagði að hún hefði ákveðið að vera hamingjusöm og hún er hamingjusöm þrátt fyrir sína fötlun.  Mér finnst þetta svo dásamlegur hugsunarháttur því að mér var eiginlega ekki búið að detta þetta í hug, en svo er þetta eitthvað svo sjálfsagt, auðvitað stjórnar maður þessu sjálfur, þó að það komi einstaka sinnum bakslag og púkinn minn hafi hátt

Þessi naflaskoðun mín er á enda í bili og hafið það sem allra best.

Púkakvikindið

Er bara óþolandi, hann þarf alltaf vera að bögga mig og mína, kemur þegar síst varir og þegar maður heldur að maður sé nokkuð öruggur fyrir honum þá ræðst hann bara á aðra fjölskyldumeðimi!

Þegar ég þarf að segja einhverjum í þunglyndiskasti að fara fram úr og fara út á meðal fólks til að stytta köstin finnst mér ég vera þvílíkur hræsnari því að ég er EKKI hrifin þegar einhver segir mér að hressa mig við og fara út þegar ég vil helst liggja í bælinu með breitt upp fyrir haus.

Undanfarna daga hefur púkinn minn setið dáldið fast á öxlinni og öskrað í eyrað á mér, hvað ég er leiðinleg, misheppnuð og vitlaus.  Þá langar mig alltaf til að fá eitthvað sem getur deyft þessar tilfinningar, þá verður mér stundum svo illt líkamlega til að geta fengið einhver verkjalyf, því sterkari því betra.  Það er samt merkilegt hvað andleg líðan hefur mikil áhrif á líkamlega líðan, það er mun auðveldara að takast á við líkamlega verki þegar maður er vel stemmdur. 

 En núna líður mér betur, fór út að labba í dásamlega fallegu veðri og er hressari.

Hafið það sem best....

knús fyrir þá sem það vilja

komin heim...

Þá er ég komin heim eftir mjög skemmtilega en krefjandi staðlotu.

Þetta var mjög skemmtilegt allt saman fannst mér, þangað til að kom að því að finna sér hópa til að starfa í, þá munaði ekki miklu að ég gengi út og kæmi ekki meir.  Hópastarf finnst mér gríðarlega erfitt og væri sko meira en lítið til í að vinna ein með verkefnin, EN ef að ég ætla að verða iðjuþjálfi þá VERÐ ég að geta unnið í hóp, með hópa og allt mögulegt sem snýr að hópum, ég þarf að æfa mig í þessu á einhvern hátt, bara eftir að finna út hvernig en ég ÆTLA.

Það var margt gert og maður er margs fróðari eftir vikuna, á tímabili hélt fólkið mitt að ég væri í leikskóla því að við vorum að mála með fingramálningu, klippa og líma, í leikjum og dansi.  Þetta reyndi á mitt músarhjarta allt saman en ég hélt þetta út.

Það kom stúlka með fyrirlestur til okkar, hún er mikið fötluð í líkamlega en höfuðið er svo sannarlega í lagi.  Hún ákvað það þegar hún var 10 ára og sá Krístínu Rós verða heimsmeistara í sundi að hún ætlaði að setja heimsmet í sundi, þá var hún bæði ósynd og mjög vatnshrædd.  En í fyrra, átta árum síðar setti hún heimsmet í sínum flokki!  Ef að þetta er ekki baráttuandi og óbilandi trú á sjálfan sig þá er ég illa svikin. 

Mér fannst ég ekki mjög merkileg við hliðina á þessari stúlku, sem lætur ekkert stöðva sig, með mín vandamál.  Mér fannst þessi fyrirlestur líka gott vitni um heilsteypta og frábæra foreldra, því að þeir ákváðu að vera ekki að pakka henni í bómull, heldur komu þeir fram við hana eins og hún væri ófötluð.  Það var eftir þennan fyrirlestur að ég ákvað að Telma gæti alveg farið að læra undir bílprófið og fengið æfingaleyfi. Ég hafði einmitt verið að draga úr henni með það þvi að mér fannst hún ekki tilbúin, ég held reyndar að það sé ég sem er ekki tilbúin.

En það sem ég er heppin að eiga frænkur á Akureyri, þarna er ég allan tíman í fríu fæði og húsnæði, með mikinn stuðning af þeim og get rætt um allt sem mig vantar að tjá mig um.  Ég er örugg þarna og líður vel, kvíðinn er í lágmarki, sem annars væri frekar mikill ef ég ætti að vera ein einhversstaðar.

Þannig að ég er mjög ánægð með allt saman og er að ná úr mér þreytunni, því að þetta reynir heilmikið á mann, að sitja allt í einu 8 tíma og hlusta á kennarana eða þurfa að dansa við einhvern.

En hafið það sem best......

 

stress....

Það er meira hvað ég þarf alltaf að vakna snemma þegar eitthvað stendur til, ég er búin að vera vakandi í einn og hálfan tíma og finnst það bara hundleiðinlegt.  Ég er að fara í staðlotu norður á morgun ( með flugi;)) og þrátt fyrir að mér líði alltaf mjög vel þar þá finn ég fyrir stressi, hætti að geta sofið, borða þónokkuð meira, með meiri verki alls staðar o.s.frv.  En þetta er nú bara vika og eins og ég segi, ég gæti ekki haft það betra, ég er hjá systur hennar mömmu og það er bara hugsað um mig eins og ég sé prinsessa, mér er til efs að ég gæti verið fyrir norðan einhvernsstaðar ein í íbúð eða herbergi, hugsa að ég gæfist fljótlega upp.

En annars er allt gott að frétta, skólinn kominn á fullt skrið, sit við námið eins mikið og ég get, alveg á meðan ég er ein en minna þegar stelpurnar eru komnar heim úr skólanum, þær þurfa yfirleitt að spjalla svo mikið að ég læt fyrirlestrana bíða á meðan.  Þetta eru allt mjög áhugaverðir áfangar sem ég er í, leikir og tómstundir í iðjuþjálfun, hugmyndafræði og kenningar í iðjuþjálfun, tölfræði og fræðileg vinnubrögð, lífeðlisfræði og líffærafræði2, þó að sum þessara námskeiða hafi hræðileg nöfn eru það kennararnir sem gera þau skemmtileg, einn er með mjög sérstaka rödd, annar bölvar dáldið mikið og þess háttar þannig að maður getur skemmt sér yfir því þó að efnið sé kannski ekki alltaf skemmtilegt.

En núna ætla ég upp í rúm og athuga hvort að ég geti fengið mér smá kríu.

Heyrumst síðar...