Held mér hafi aldrei liðið betur.....

Þetta lag ómar í höfðinu á mér allan daginn inn og út, og mér líður einmitt þannig, eins og lífið geti ekki orðið betra en það er í dag.  Þó ómar líka einhversstaðar á bak við  Hvað endist þetta lengi?  Hvenær kemur niðurdýfan en ég tek á því þegar það kemur og nýt lífsins þangað til.

Það eru bara 13 dagar í gönguna ógurlegu, það sem ég hef mestar áhyggjur af er að ég verði einhversstaðar laaaang síðust því að ég mæðist ákaflega mikið í bratta og dregst yfirleitt dáldið afturúr.  Þó að ég æfi mig í bratta oft í viku þá geng ég alveg upp og niður af mæði bara við að ganga rösklega upp brekkuna hérna frá minkahúsinu.  En einhver verður að vera síðastur og ég hugsa alltaf bara sem svo að þeir síðustu verða fyrstir einhvern tíman. En þetta ástand er vist fylgifiskur vefjagigtarinnar ( ásamt milljón öðrum einkennum) svo að ég verð bara að lifa með því, og eg get það vel þegar mér líður eins vel og mér líður í dag.

En í dag er lífið gott og framtíðin björt og gaman að vera til.

Knús á línuna

Athugasemdir

[Fríður (IP-tala skráð) 3.7.2009 kl. 15:26]

ég er líka svona...verð eins og mæðuveik rolla þegar ég sé brekku:) en ekkert mál að labba á jafnsléttu:)

ég bíst við að vera líka þarna fyrir aftan flesta...okkur liggur ekkert á:)

hlakka til enda stutt í ferðina

kv.