geðveiki

Undanfarið hef ég verið að hlusta á barna og unglingageðlækni sem hefur verið að tala um geðsjúkdóma barna og mögulegar orsakir.  Öll börn geta fengið geðsjúkdóm, þótt að áður hafi verið talið að þau fengju þá ekki.  Ég fór að hugsa til minnar æsku, það var mjög snemma sem þær hugsanir komu að ég vildi ekki lifa lengur og mér hefur alltaf fundist að ég sé ekki jafnmikils virði og manneskjan við hliðina á mér.  En ég viðurkenndi alls ekki að þetta væri sjúkdómur fyrr en þegar ég var komin yfir þrítugt og geðheilsan komin í kaldakol, það er ekki fyrr en í dag sem mér finnst ég alveg jafndýrmæt og manneskjan við hliðina á mér.

Það er þess vegna svo nauðsynlegt að vera vaka vel yfir börnunum, einkenni þeirra koma ekki endilega eins fram og einkenni fullorðinna.  Öll hegðun önnur en eðlileg sem barnið sýnir getur verið merki um þunglyndi, það er erfitt að meta hvað er eðlileg hegðun og hvað er ekki eðlileg hegðun en ég held að það sé betra að fara frekar oftar með barnið til læknis og ef ekkert líkamlegt finnst að þá þarf læknirinn að vísa áfram til geðlæknis til mats. Ég tala nú ekki umbörn sem eiga foreldra með geðsjúkdóm, þau eru í mikilli hættu að fá einnig geðsjúkdóm.  Pabbi minn var mikill þunglyndissjúklingur, systkini mín hafa orðið líka fyrir barðinu á þessum ófögnuði og sonur minn er með þunglyndi og önnur dóttir mín kvíðir fyrir öllu og hefur mjög lágt sjálfsmat, svo að þetta sýnir hve mikið ættgengir geðsjúkdómar.

En smá fréttir af mér... það er nóg að gera í skólanum, verkefni eftir verkefni, öll eru þau spennandi en þau eru misskemmtileg eins og gengur. Reyndar er ég komin með valkvíða um hvað ég ætti að leggja fyrir mig því að það er svo margt sem hægt er að gera.  Ég er 100% viss um að ég sé komin á rétta hillu í lífinu.

En ég vona að þið hafið það eins gott ég,  knús á línuna :)